به نام خدا


کـارنـامه نــور (زندگینامه امام خمینی)

 

فصل اول از ولادت تا وفات

 

 9 . قیام 15 خرداد ( ادامه ی بخش سی و  پنجم )

 

در نشست بعدی علمای قم، حضرت امام خواستار تحریم رفراندوم می‏شود. اما اعضای دیگر جلسه با این رویه و ستیزه‏جویی با تصمیمات حکومت، موافقت نمی‏کنند.امام خمینی، به بیان‏های مختلف، حاضران در جلسه را با عقیده خود همراه می‏کند و سرانجام فتوای تحریم را از آنان می‏گیرد. خود نیز در بیانیه‏ای صریح در دوم بهمن، چهار روز پیش از رفراندوم، آن را اجباری و مخالف اسلام و قانون اساسی قلمداد می‏کنند. پس از انتشار پیام امام، بازار تهران تعطیل شد و دانشجویان دانشگاه تهران دست به راهپیمایی‏های اعتراض‏آمیز زدند. پلیس مجبور به مداخله شد و جمعی از دانشجویان را مجروح و برخی را دستگیر کرد.

شاه، اصلاحات دیکته شده را "انقلاب سفید" نامیده بود و به هیچ‏وجه نمی‏توانست کشور را در آستانه رفراندوم به خاک و خون کشد. شدت عمل و خونریزی بیشتر می‏توانست فلسفه انقلابی را که او "سفید" و "تصویب ملّی" نامیده بود، از بین ببرد. از این‏رو تصمیم گرفت با اطلاع قبلی وارد قم شود و نظر موافق علمای دین را، مانند امضایی نافذ و مقدس، پای برنامه‏های خود بگذارد. علی‏رغم، تلاش بسیاری که کارگزاران حکومت در قم کردند، هیچ‏گونه استقبالی از جانب روحانیت نسبت به شاه به عمل نیامد. امام خمینی، حتی مردم را از رفت و آمد در شهر منع کرده بودند و از ایشان خواسته بودند در روز چهارم بهمن در خیابان‏های شهر ظاهر نشوند. نه تنها مردم و روحانیون، شاه را استقبال نکردند، حتی تولیت آستانه مقدسه حضرت معصومه ـسلام‏اللّه علیها ـ نیز آن روز از خانه خود بیرون نیامد و این برای شاه که می‏دانست تولیت آستانه مقدسه، باید به نوعی کارگزار حکومت نیز باشد، بسیار دردناک بود. سختی آن مواجهه و دردناکی آن را برای شاه، می‏توان از سخنرانی او در جمع مقامات محلی قم دریافت. وی در این سخنرانی روحانیت را "ارتجاع سیاه" و بدتر از "ارتجاع سرخ "و "صد برابر خائن‏تر از حزب توده" و "مخالف اصلاحات" نامید49 و با به کار بردن کلمات رکیک و جملات تند، عصبانیت خود را از اقدام شجاعانه مردم و روحانیت نشان داد.

                                                        ادامه دارد ...

 

منبع : تبیان