دارالرضوان

 

بسم الله 

 

گاهی منتظر یک تلنگر کوچکی تا آشوبی بزرگ به پا کنی ...

سرت درد میکند برای دعوا ...

در خود شکستی ! همه حسرت لبخند هایت را دارند در حالی که نمی دانند آن لبخند ، تنها حفظ ظاهر است ...

قلبت غمی بزرگ تحمل می کند ... سنگین است ... 

تنها منتظر یک حرف هستی ... یک کلمه ، تا بغض کنی و به بهانه اش ساعت ها گریه ... 

دنبال بهانه میگردی .... دنبال بهانه ... بهانه ای برای گریه کردن ... حرف زدن ، ...

بهانه ...

آنقدر ناراحتی و بهم ریخته ای که حتی متوجه نمی شوی در اطرافت چه میگذرد !!!! 

از دنیای فانی دلگیری ، دلگیری ، دلگیری ، دلگیر و می خواهی رخت بر بندی و بروی ...

تنها منتظر یک اتفاق کوچک هستی تا ...

تا بمیری ... ! نه اکنون هم حس میکنی در خود مردی !! شکستی ! روحت مرده ! آشفته ای 

سکوتت را میشکند ! آن اتفاق کوچک می افتد : 

بسم الله الرحمن الرحیم ...

و نوای دلنشین قرآن فضای خانه ات را معطر می کند 

قلبت آرام میگیرد ... برای او اشک میریزی ... آرامت میکند ... و در ذهنت تداعی می شود : 

الا بذکر الله تطمئنُ القلوب

 

 

در پناه حق 

 

دلنوشت صورتی