دارالرضوان

از صلح امام حسن تا قیام امام حسین(علیهماالسلام)

 

مقدمه :

امام حسن مجتبی(ع)در نیمه ماه مبارک سال سوم هجرت در مدینه متولد شد.اودرسال چهلم

هجرت به امامت رسید و دوران امامتش ده سال طول کشید. وی سرانجام دربیست وهشتم

ماه صفر سال پنجاه هجرت درسن چهل وهشت سالگی(حدودا)به دستورمعاویه توسط جعده

(همسرامام )درمدینه مسموم وبه شهادت رسید.

ان بزرگوار شجاعتی بسان پدرخود که امام زمانش بود داشت.زیرا در دامان ان دلیر مرد

تاریخ تربیت یافته بود وازمهد زهرای بتول(س) شیر نوشیده وذریه رسول خدا (ص) بود.

 به شهادت تاریخ هرگز بیم وترس در وجود او راه نداشت . امام حسن مجتبی(ع) درراه

حفظ اسلام ازهیچ جانبازی دریغ نداشت.اودرجنگ جمل دررکاب پدر خود ازیاران با وفای

امام زمانش سبقت می گرفت وبرقلب سپاه دشمن حمله می کرد.درجنگ صفین نیزبا سپاه

معاویه جنگید...اوهمواره یار و مطیع امام زمانش بود.

موضوع :

گاه سوال میشود که :

به چه علت امام حسن مجتبی(ع) قیام برادر خود امام حسین(ع) راانجام نداد و با صبر و

تحمل به انتظار نشست ؟درپاسخ باید گفت :

ان بزرگوار پس ازشهادت پدرخود امام علی(ع)همواره مورد ظلم وازار دشمنان بخصوص

معاویه بود.حتی یارانش نیز نسبت به ان حضرت بی وفایی وخیانت می کردند.این خیانت ها

انقدرزیاد بود که حضرت در خانه خود هم امنیت نداشت. معاویه با وعده هایی که به جعده 

همسرامام(ع)داد اورابا اهداف ضد اسلامی خود همراه کرد. تا این که جعده با خوراندن سم

به امام(ع) اورا به شهادت رساند.                                                          

 ازجمله توطئه های معاویه این که تصمیم گرفت امام حسن مجتبی(ع) را مخفیانه به قتل

برساند.اوبرای اجرای طرح خود به چهارنفرمنافق وتروریست به صورت جداگانه پیشنهاد

کرد که اگرامام(ع) را به قتل برسانند به هرکدام از انها دویست هزار درهم و فرماندهی

یکی ازگردانهای ارتش شام را بدهدهمچنین یکی ازدخترانش را هم به همسری انها دراورد.

انها نیزپذیرفتند.امام(ع) ازاین توطئه مطلع شد و از ان پس مراقب بود .او  زیر لباسهای

 خود زره می پوشید و با همان زره نماز می خواند .امام(ع)درزمانی که معاویه برمسند

 ظاهری خلافت تکیه زده وهمچنان مشغول ضربه زدن به اسلام بود هرگز در دفاع از

 اسلام نرمش نشان نمی داد .ا وهمیشه از کارهای معاویه انتقاد می کرد وسوابق ننگین او و

دودمانش را فا ش می ساخت . اعمال ضداسلامی معاویه انقدر ادامه یافت که امام(ع)

مجبورشد با پند واندرزبسیاراز بین مردم سپاهی در مقابل معاویه جمع اوری کند.البته افراد

 این سپاه نیز مانند کسانی که درابتدا با ایشان برای  خلافت بیعت کرده بودند خیانت کرده

بیعت خود راشکستند .حتی فرماندهان سپاه نیز با قبول وعده ها وتطمیع معاویه شبانه( فرد

فرد یا با قبیله وهمراهان خود) ازسپاه امام به سپاه معاویه می پیوستند. در این لشگر کشی

امام (ع) کار به جایی کشید که یکی از خوارج امام(ع) را مجروح کرد.از طرفی معاویه

نامه ای برای امام فرستاد و گفت که مردم پنهانی با وی مکاتبه نموده اند که چنانچه بخواهی

"حسن بن علی" رادستگیر کرده برای تو بفرستیم و یا برسراو ریخته وی را به قتل برسانیم.

معاویه برخی ازنامه ها را برای امام (ع)فرستادوتقاضای اتش بست کرد.امام وقتی اوضاع

راچنین دیددریافت که جنگ با کمک یاران خیانت پیشه فایده نداردوبه نتیجه ای که امام(ع)

نظردارد نخواهد رسید