دارالرضوان

  .پس ناچاربه پذیرش صلح شد.امام(ع)با درایت و صبرعلی گونه     

   خود زمینه لازم برای قیام علیه معاویه وخاندانش را فراهم کرد.امام حسن مجتبی(ع) گاه  

 پای منبر    می نشست وبا بردباری ناسزاهای معاویه وخطیبانش را درباره پدربرحق خود

 امام علی(ع) می شنید وبا کمال قدرت واراده تحمل می کرد وسکوت می نمود.زیرا مامور

به صبر بود.تحمل او درعین قدرت داشتن وحقانیتش درعین سکوت انقدر مشهود بود که

لقب ممتحن به او دادند. اری امام ممتحن(ع)برای حفظ اسلام همانند پدر بزرگوار خود امام

علی(ع) صبر کرد تاچهره واقعی معاویه برای مردم اشکار شود وان ها عواقب حکومت

 اموی وهمراهی با انان را به چشم خود ببینند.

معاویه درطی سالهای بعد از صلح چهره واقعی خود را نشان داد.او علاوه بر این که به

تعهدات خود درصلحنامه عمل نکرد روز به روز عرصه را برمسلمین تنگ تر کرد .اواز

یک طرف مردم را در معرض همه گونه فشار وتهدید از جمله گرسنگی وعدم امنیت جانی

قرار داد و از طرف دیگر حقوق و مزایای انان را قطع کرد.شیعیان هر جا که بودند به قتل

می رسیدند.هر کس معروف به دوستداری پیغمبروخاندانش بود یا زندانی می شد یا مالش به

غارت می رفت و یا خانه ا ش ویران می گشت. شدت فشار به حدی بود که مردم هر گاه به

یاد زندگانی دردوران امام علی(ع) می افتادند پشیمان می شدند که چرا امام را یاری نکردند

وحسرت می خوردند که چرا به امام حسن مجتبی(ع)خیانت کردند و.........

 در این دوران امام حسن مجتبی (ع) درهر فرصتی که  بدست می اورد  به  جنایت ها و

وستمگری های حکومت اموی وزیر پا گذاشتن احکام اسلامی اشاره می نمود.

کم کم مردم بیدار شدند وامادگی قیام بر علیه حکومت اموی را پیدا کردند تا جایی که پس از

 شهادت مظلومانه امام حسن مجتبی (ع) ومرگ معاویه افراد سرشناس عراق متوجه امام

 حسین(ع) شدند واز وی خواستند قیام کند.

 و امام حسین (ع) هم  قیام کرد...!!!

 

ای که جانم  با  غمت   اگاه     شد         ای که صبرت با  قیام همراه  شد

ای که در  دوران صلحی  بس  غریب         جلوه ای  از  صبر حیدر   باز   شد

 

                                                                                 یا حسن ممتحن(ع)